Anne-babalar, çocuklarının duygularını düzenleme konusunda önemli bir role sahiptir. Bu konuda iki temel ebeveyn tutumu tanımlanmıştır:
1. Duygu koçluğu(rehberliği) yapan,
2. Duyguları reddeden tutum (Gottman,2009). Duygu koçluğu yapan ebeveynler, çocuklarının duygularını takip eder, çocuklarının negatif duygularını eğitim fırsatı olarak görürler ve daha çok yapılandırma ile övgü kullanırlar.
Duyguları reddeden ebeveynler kendi rollerini; negatif duyguları reddetme, görmezden gelme veya değiştirme olarak görürler. Bu ebeveynlerin çocukları yetişkinlik yaşantılarında duyguları tanıma, anlamlandırma, yönetme, düzenleme konularında problem yaşayabilirler. Hayat boyu korku, kaygı, sosyal ortamlarda zorlanma, otorite yokluğunda öz kontrol sorunları gösterebilirler…
Bu bağlamda çocuğun duygularını düzenleme ve yönetmesinde ebeveynlerin tutumu en önemli faktördür.